Als je kijkt vanuit de ontwikkelingsfases van Erikson, gaat de eerste fase over welkom zijn, dat veilige of onveilige gevoel in ons lijf. Een diepgeworteld thema, waar ieder op een eigen wijze nog altijd mee te maken heeft. Deze fase begint al in de buik, en in mijn beleving zelfs nog eerder. Want hoe hadden je ouders het met elkaar, voordat jij kwam? Was er voldoende ruimte voor jou in hun leven en waren zij in staat om vanaf het begin een verbinding met je aan te gaan? Omdat je hier nog zo klein was, heb je er geen concrete herinneringen meer aan. Maar je lijf laat in alles zien, of jij je in de basis veilig hebt gevoeld. Leef jij vanuit vertrouwen of is wantrouwen en onzekerheid jou meer bekend? Met het mooie nieuws, dat bij laatstgenoemden hier nog altijd iets aan te doen is.
We zitten aan tafel en één voor één worden de houten poppetjes op tafel gezet. Ze wil graag begrijpen waar haar onrust vandaan komt, als zij in contact met een ander is. Beginnend met haar opa en oma is al snel duidelijk, dat zij zich emotioneel niet met elkaar hadden verbonden. Opa gedroeg zich afstandelijk en was veel aan het werk. Oma hield zich bezig met het grote gezin en had nooit tijd. Een andere generatie, de nasleep van de oorlog en de zorgen over hun terugkerende financiële situatie met een groot gezin. Ik laat haar themawoorden neerleggen bij haar opa en oma, waardoor het makkelijker wordt om later de rode draad van haar probleem te zien.
Dan zet ze haar moeder op tafel. Zij was één van de jongste kinderen van oma. Eigenlijk niet gepland. Zo ging dat vaker in die tijd. Voor oma was dit de vijfde zwangerschap, waardoor het al niet meer bijzonder was. Oma werd geleefd en was emotioneel onbereikbaar. Daarbij werd gelijk de link gelegd ‘een baby erbij is nog meer druk op de portomonnee.’ Mijn cliënt benoemt meteen dat zij dit herkent, zelf ook altijd bang dat er te weinig geld is.
Haar moeder heeft eens verteld, dat zij zich bij oma nooit welkom heeft gevoeld. Ze kreeg eten en schone kleren, maar meer dan dat was het niet. Als ze iets aan haar moeder wilde vragen, wist ze van tevoren nooit of ze haar vragen er wel bij kon hebben. Haar bui kon ineens omslaan. Dat verklaart voor haar ook de angst, die zij zelf kent. In contact met de ander, moet je op je hoede zijn.
Dan begint ze te vertellen over hoe zij haar jeugd zelf heeft beleefd. Door de oefening daarna beseft ze zich nog meer, hoe diepgeworteld haar angst voor afwijzing is. En hoe ze ook de angst van haar oma en moeder met zich meedraagt. Het wordt stil en dan komen de tranen, met tot slot een diepe zucht. Door het verhaal vanuit een breder perspectief te bekijken, werd haar onrust logisch en overbodig in het hier en nu. In contact met de ander kon ze haar eigen onrust verklaren, waarbij ze oefeningen kreeg om zichzelf weer rustig te krijgen en stevig te blijven staan. Waar ik na een paar weken een blij berichtje van haar kreeg ‘het oefenen gaat me goed af en het samen zijn maakt me zelfs blij. Heel erg bedankt.’
Ben jij al het verschil aan het maken in je eigen leven? Je kinderen zullen je dankbaar zijn!
