Via een tafelopstelling brengen we zijn verhaal in beeld. Zijn ouders wilden hem graag helpen, maar wisten gewoon niet hoe.Â
Terwijl hij zijn vader neerzet, zie ik een glimlach verschijnen. Hij vertelt, dat vader hem heeft gezien, gehoord en vooral lief had. Het gesprek met hem aanging, maar nooit de goede begeleiding voor het hebben van een zoon met autisme heeft gehad. In die tijd was dat allemaal zo anders. Hij zag zijn vader hiermee struggelen, wat voor hem het bewijs van ik hou van jou was.
Bij zijn moeder verandert er iets in de energie. Hij geeft aan, dat hun band anders is geweest. Bij navraag blijkt, dat zij hem wel zag. Hij ook geliefd was, maar ze hem niet goed begreep. Het heeft hem veel verdriet gedaan. Dan zie ik hem bijna veranderen in een kleine jongen, die zijn moeder heeft gemist. De beweging die zij maakte was uit contact als het teveel werd, waardoor hij zich vaak machteloos en alleen bij haar heeft gevoeld. De woorden ‘mama waar was je nou’ kan hij ook nog niet uitspreken. Het verdriet en de boosheid zitten nog in de weg.
Zijn moeder heeft al vroeg geleerd om emoties weg te drukken en confrontaties uit de weg te gaan. Haar verhaal is een dominante vader, waar zij veel schrik door heeft gehad. Op haar plek als moeder maakt ze dezelfde beweging, als zij zich in het nauw gedreven voelt. Hij begrijpt nu, dat hij als kind (en nu nog) veel en te snel iets van haar wilde. Juist door zijn beweging te blijven herhalen, kwam zij steeds meer in haar beschermingsmechanisme en hij uiteindelijk ook. Zij vanuit je valt me aan. Hij door de situatie niet te begrijpen en geen contact meer kunnen voelen met zijn moeder. Niemand heeft hun dat ooit uitgelegd, met als gevolg veel miscommunicatie en een voelbare afstand in het samenzijn.
Door het beeld op tafel, dringt het steeds meer tot hem door. Het hele systeem had moeite met emotieregulatie. Zijn moeder was niet in staat om naar hem toe te bewegen, als hij teveel emotie had. Vandaag de dag vindt hij het moeilijk te verdragen, als een ander zijn emotie niet begrijpt. Dan komt hij in zijn beleving net als vroeger weer alleen te staan. Zijn vader heeft de laatste jaren beter met zijn emoties om leren gaan. Daardoor kunnen ze elkaar steeds vaker vinden en zoekt hij zijn vader ook op voor raad.
Zijn moeder bekijkt hij nu met andere ogen. Hij heeft meer begrip, voor wat zij als jong meisje heeft meegemaakt. Nu er steeds meer kwartjes vallen, wordt het hem teveel. Het grote verdriet over wat hij als tekort heeft ervaren komt eruit. Maar tegelijk ook de schuld en schaamte, dat hij in zijn beleving zoveel van hun vroeg. Hij huilt de tranen van een kind, zegt zinnen die passen bij een jonge belevingswereld. Dan sluit hij af met niet goed weten, wie hij nu eigenlijk is. Door alle afleiding en vastgehouden boosheid richting ouders, heeft het stukje ontwikkelen van eigen identiteit wat stil gestaan. Nu dit in beweging is gezet ontstaat er ruimte om te gaan ontdekken, wie hij vandaag de dag is. Wat wel en niet meer bij hem past. De volgende sessie gaat over verdragen wat bij hem hoort en laten wat van de ander is. Naast een sessie met ouders erbij, wat de doorgezette beweging binnen hun systeem nog krachtiger maakt.
Vind jij dit ook interessant?
