Geregeld krijg ik aanvragen voor sessies rondom geboorteverhalen. Wat opvalt, is dat het dan vaak over ongeboren tweelingen of miskramen gaat.
Als ik vraag of ze iets over haar geboorteverhaal weet, vertelt ze dat haar moeder bloedingen heeft gehad. Ze is met een keizersnee geboren en reageert nog steeds heftig op fel licht. Ze kan zich er wel iets bij voorstellen, als je gewend bent aan een warme schemerige buik en dan ineens in een verlichte ziekenhuiskamer terechtkomt. Ze kan zich er uiteraard niks van herinneren, maar tijdens het vertellen geeft haar lichaam passende signalen af. Haar huid wordt bleek, energie trekt naar achter en ze begint opvallend te knipperen met haar ogen. Eigenlijk laat ze mij zien, dat het geboren worden haar overrompelde en te snel ging.
Ik geef terug wat mij is opgevallen tijdens het vertellen. Ze herkent dat er dan ‘iets’ anders aan haar is. Ze vertelt, dat dit ook op school met haar gebeurt of als ze met vriendinnen is. Zodra er veel gebeurt, geluid van zacht naar hard gaan, ze zich in moet spannen of bij fel licht. Je ziet letterlijk hoe haar adem omhoog gaat en tijdens het vertellen stokt. Ik doe wat ademoefeningen voor, die ze kan gaan oefenen.
Om haar inzicht te geven in waar haar lichamelijke reacties vandaan komen, gaan we terug naar het verhaal in de buik. Ik laat de bloedingen tekenen en verwacht een paar rode vlekken op papier. Ze vult het hele blad met bloeddruppels, legt zichzelf er middenin als baby en kijkt ernaar. Dan leg ik uit, dat het bij zoveel bloedingen erop lijkt, dat er iets schoongemaakt of weggespoeld moest worden. Het soms is, dat er meerdere vruchtjes zijn, maar alleen één het heeft gered. Ze knikt meteen en geeft aan, dat het is alsof ze altijd iets of iemand mist. Dan legt ze er twee ongeboren kindjes bij. We praten verder over hoe dit thema vandaag de dag nog doorwerkt in haar jonge leven. Ze heeft tweelingen om zich heen, is altijd op de ander gericht, heeft moeite met ademen, staat nooit echt helemaal aan en geeft snel haar eigen ruimte weg.
Zo komen we op het woord schakelaar. Alsof zij een schakelaar in zich heeft, die vanaf de buik al voor de helft is uitgezet. Een geplande keizersnee werd een onverwachte spoedkeizersnee, waar de geboorte sneller ging dan verwacht. Daar gebeurde veel waar zij geen weet of controle over had, net als bij de bloedingen die er zijn geweest. Ze heeft daar als beschermingsmechanisme al geleerd zichzelf te dempen of uit te schakelen, als het even teveel voor haar wordt. Ze kent alleen haar huidige programma half aan of uit. Half aan betekent op de ander gericht, en uit als het teveel voor haar wordt. Omgedraaid kan je ook zeggen, ze weet niet hoe het is om stevig in haar lichaam te zitten en welke plek van haar is.
Om de sessie af te sluiten halen we letterlijk haar ouders erbij. Ze oefent met herkennen wanneer zij haar lijf aan of uitschakelt, en hoeveel ruimte ze nodig heeft om aan te kunnen blijven. Ze test allerlei varianten uit; in de kamer, op de gang, met de deur open en dicht, vader en moeder dichtbij of juist ver weg. Wat blijft het toch prachtig, om iemand via deze werkwijze vanuit een breder perspectief dingen te laten begrijpen en ervaren. Met als kers op de taart, ouders die ook nog even instappen om dit met elkaar als systeem te gaan oefenen.
Wil jij inzicht in hoe jouw geboorteverhaal gekoppeld kan zijn aan gedrag dat je nu nog laat zien?
