Wie ben ik? Waar sta ik? Waar komen mijn pijn, verdriet en boosheid vandaan?
Zo is ooit mijn zoektocht begonnen. Wat ik ook van buitenaf zocht om gelukkig te worden, ik kwam steeds weer met lege handen te staan. Radeloos en het contact met mijzelf totaal verloren, heb ik mij laten testen op autisme. Ik weet nog goed hoe verward ik was dat ik de stempel niet kreeg, want ik had alle kenmerken en dit had mij in ieder geval houvast gegeven in een hele rare tijd. Na allerlei testen bleek er iets heel anders aan de hand, waarvan de oorzaak in mijn verleden lag. Door mijn zoektocht heb ik veel over mijn familiesysteem ontdekt en was het een ware eyeopener, hoeveel invloed dit op mij heeft gehad.
Waar het in ieder geval op neer kwam, was hoe ik als klein meisje mij veel alleen heb gevoeld. Twee emotioneel onbereikbare ouders, met ieder hun verhaal. Ik heb mijn authenticiteit volledig weggegeven aan mijn moeder of misschien wel nooit gekregen. Zij heeft hier ongetwijfeld haar eigen versie bij, wat ook haar goedrecht is uiteraard. Het heeft mij gemaakt tot de vrouw, die ik nu ben. Het heeft mijn oog voor wat een ander nodig heeft vergroot, omdat ik heb ervaren wat het met je doet als iemand je niet echt kan horen of zien. Ik heb mijn kracht erdoor kunnen voelen, omdat ik vanuit het niks mijzelf heb opgebouwd.
Door mijn werk kom ik in aanraking met mensen, die om welke reden ook hun eigen plek hebben weggegeven en dingen in hun leven anders willen doen. Tijdens workshops, trainingen of sessies wordt duidelijk in welk patroon iemand vastzit. Door mijn achtergrond heb ik een gave ontwikkeld om hier snel inzicht in te geven en dat uit te leggen in Jip en Janneke taal. Het zijn sleutels om deuren te kunnen openen in jezelf. Mijn grootste les was om van mij te laten horen, grenzen aan te geven en mijn plek in te nemen zonder toestemming van wie dan ook. Herken jij dit?
De eerstvolgende sleutel is dichterbij dan je denkt.
