De behoefte die eronder zat was iets van lang geleden. Ondanks dat ze dit wist, had zich bij haar kinderen de geschiedenis zich op een tegenovergestelde manier herhaald. Het valt ook niet mee om op je eigen plek te blijven staan bij je kinderen, als je zelf een wond meedraagt van emotioneel tekort.Â
Als kinderen opgroeien hebben ze bepaalde behoeften, wij als volwassenen ook. Heel simpel gezegd gaat dat over fysiologische behoeften zoals eten, drinken en een dak boven je hoofd. Over je veilig voelen, verbonden zijn, gewaardeerd worden en jezelf kunnen ontwikkelen. Per leeftijdsfase kan de inhoud in detail wat verschillen, maar over het algemeen komt het steeds op deze aspecten neer. Haar thema gaat over geen emotionele verbinding voelen met haar moeder.
Er staan twee zitbanken tegenover elkaar. Daarbinnen kiest zij haar veilige plek om de opstelling te doen. Op de vraag of ik daar goed sta als begeleider zegt ze ja, maar zie ik nee. Ze praat veel, staat klaar om de opdracht snel uit te voeren, heeft een hoge ademhaling en alerte ogen. Dit is iets, wat ik bij dit thema heel vaak zie. In contact met de ander wordt het voelen uitgeschakeld en neemt de actiestand het over. Het vele praten houdt je weg van eigen gevoelens en zorgt ervoor, dat de ander op afstand blijft.
Het zijn 6 blaadjes; voor de 4 gezinsleden, behoeften en het onbekende. Zij en haar zus liggen symbolisch bij het blaadje voor behoeften, haar ouders verder weg. Ze geeft hier haar invulling aan en ik luister. Halverwege haar uitleg raakt ze in de war, want moeder ligt dichterbij dan vader, terwijl haar moeder emotioneel niks geeft. Het is mooi hoe ieder bij hetzelfde beeld een andere interpretatie heeft, want ik zie er iets anders in. Naar mijn idee heeft ze neergelegd wie wel of niet haar behoeften kan vervullen. Met daarbij hoe ver ze is in haar acceptatieproces. Bij vader is ze aardig uit de verstrikking, bij moeder iets minder en met haar zus zit ze er nog middenin.
Vader ligt het verst van haar weg. Van hem weet ze dat hij ik hou van je nooit uitspreekt, maar zijn kus op haar voorhoofd zegt genoeg. Bij haar moeder vindt ze dit niet, dat heeft ze voor een groot deel al geaccepteerd. Zus ligt tegen haar behoeften aan, misschien zelfs wat eroverheen.
Het is pas sinds een paar jaar, dat ze elkaar op deze manier opzoeken. Zus vraagt haar om hulp en komt met verhalen. Dit vervult de behoeften van nodig zijn en verbinding voelen optimaal. Zij luistert en helpt. Ze hebben in hun jeugd de verbinding met ouders gemist. Beiden dragen dezelfde wond. Juist daardoor is de kans groot, dat zij teveel meebewegen met elkaars behoeften. Uit een onbewuste angst, dat het contact weer verdwijnt als er iemand een grens aangeeft.
Dan kijken we nog eens naar het geheel. Blaadjes worden iets verschoven. Het beeld verandert en er ontstaat ruimte tussen de personen, behoeften en haar eigen plek. Het voelt onwennig als ze bij het onbekende staat. Ze helpt liever, dan bij een ander te leunen. Maakt de beweging makkelijker naar buiten, dan naar binnen. Steeds met in de kern ‘wegblijven van het risico dat ik iets nodig heb en een ander mij dat niet kan geven. Liever minder gevuld, dan dat gevoel herhalen van emotioneel tekort.’
Waar haar moeder te weinig in verbinding met haar ging, doet zij dit bij haar kinderen teveel. Het is logisch dat zij deze beweging maakt, maar helpend is het niet. Kinderen raken verstrikt in de thematiek met mama. Iedere keer als zij de beweging naar ‘eigen ruimte’ maken, voelen ze dat mama hierop reageert via grote of kleine signalen in de energie.
De sessie die volgt is met moeder en dochter samen. Daarin werken ze met de vrouwenlijn en hun eigen plek. Wat betreft de relatie met zus krijgt ze het advies, om naast zoveel geven ook dingen te gaan vragen. Niet om er altijd iets voor terug te willen, maar om bewust te letten op balans. Ze is wat vaker haar verhalen met zus gaan delen en heeft inmiddels ook om hulp gevraagd.
Worden jouw behoeften eigenlijk wel vervuld?Â
